Wodociąg w Ostrzeszowie wybudowany został w latach 1916-17 wg projektu Rosenquista z Wrocławia. Przed uruchomieniem wodociągu mieszkańcy Ostrzeszowa czerpali wodę ze studni, które znajdowały się na rynku, na placach i przy wylotowych ulicach. Budynek wieży z 1916 roku (data umieszczona jest w portalu nad wejściem), usytuowany jest przy historycznym szlaku z Poznania na Górny Śląsk.

Obiekt wolnostojący, nie podpiwniczony, na rzucie ośmioboku, pięciokondygnacyjny, nakryty kopułą o dzwonowatym przekroju, pokryty dachówką ceramiczną, zwieńczoną miedzianą kulą. Wysokość wieży - ok. 40m., żelbetowa konstrukcja słupowa wypełniona ceglanymi, tynkowanymi ścianami, nieznacznie zwężającymi się ku górze do wysokości 5 kondygnacji, gdzie znajduje się wąska galeryjka widokowa obiegająca wokół wieżę. W roku 1924 wodociąg wydobył 32 000 m3 wody, w latach 30. 40-75 000 m3 wody rocznie. Po zakończeniu II wojny światowej uruchomieniem urządzeń zajął się Zakład Wodociągów, w 1959 roku wieżę poddano gruntownemu remontowi, w 1965 zanotowano wydobycie 352 000 m3 wody. W końcu lat 70. wieżowy zbiornik o pojemności 250 m3 nie zabezpieczał zapotrzebowania na wodę, wieża wodociągowa stopniowo traciła znaczenie i obecnie nie jest użytkowana. Sytuacja wodociągu poprawiła się po powiększeniu ilości głębinowych ujęć wody w Ostrzeszowie i okolicy oraz wybudowaniu dwóch ziemnych 1000-litrowych zbiorników w pobliżu Bałczyny.

Wieża to obiekt wolnostojący, nie podpiwniczony, na rzucie ośmioboku, pięciokondygnacyjny, nakryty dzwonowatą w przekroju kopułą, pokryty dachówką ceramiczną Żelbetonowa konstrukcja słupowa wypełniona jest ceglanymi, tynkowanymi ścianami, nieznacznie zwężającymi się ku górze. W elewacji przyziemia cegła klinkierowa, tynki pokrywające żelbetowe słupy z motywem pionowego żłobienia. Na każdej kondygnacji znajdują się szczelinowe okienka. Na wysokości piątej kondygnacji wąska galeryjka widokowa, obiegająca wokół wieżę. Wnętrze podzielone na siedem kondygnacji połączonych spiralnymi schodami z podestami i oryginalnymi stalowymi żelbetowymi balustradami.  W dwóch górnych kondygnacjach, pod kopułą dachu znajduje się dwupoziomowy zbiornik wodny. Kopułę dachu zwieńcza iglica z miedzianą kulą o średnicy 1,5m. W latach swojej świetności była najwyższą wieżą ciśnień w Wielkopolsce.

       W 2007r. wieża została wyremontowana dzięki dotacji w kwocie około 870 tys zł przyznanej przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu operacyjnego "Dziedzictwo kulturowe".